Voor u ligt een en verkorte editie van het blad Gamma. Heel anders dan u tot nu toe gewend bent. Als nieuw bestuur willen we graag de Stichting Teilhard de Chardin voortzetten waarbij we heel dankbaar zijn dat Henk Hogeboom van Buggenum -samen met zijn vrouw Joke- gedurende 28 jaar de Stichting met hart en ziel op de kaart heeft gezet door onder andere het tijdschrift Gamma uit te brengen. Henk heeft als voorzitter ook de wereldberoemde Ervin Laszlo bereid gevonden om de Commissie van aanbeveling te versterken. Op 13 maart jl. is Henk als afscheidnemend voorzitter in het zonnetje gezet in het bijzijn van vrienden die door de jaren heen een grote bijdrage hebben geleverd aan de Stichting en aan het tijdschrift Gamma/Delta (+). Zie ook de nieuwsbrief.

Zowel de lezing ter gelegenheid van de geboortedag als de sterfdag van Pater Teilhard de Chardin waren succesvol. Beide sprekers gaven enthousiast hun lezing. Na afloop ontstond een boeiend gesprek onder het genot van een drankje. De sfeer was voor eenieder plezierig.

Lezing bij de sterfdag van Pierre Teilhard de Chardin
Drs. Frans Versteeg - Parochiehuis Apeldoorn – 10 april 2022
Herdenking van de sterfdag van Teilhard de Chardin 10 april 2022

Marivonne Hesen, de nieuwe voorzitter van de Stichting Teilhard de Chardin, heet de aanwezigen van harte welkom en leidt de voordracht in. Pater Teilhard stierf op eerste Paasdag 1955 en kreeg postuum erkenning van Paus Franciscus die sprak van 'Luisteren met het oor van het hart', de ander toe te laten, luisteren als dimensie van liefde.
Marivonne laat een deel horen uit het Stabat Mater van Pergolesi.

Frans Versteeg wordt geïntroduceerd als coach en consultant, en duurzaam ondernemer met studie geschiedenis en filosofie als achtergrond.
De voordracht belicht achtereenvolgens de volgende onderwerpen (zie ook de pdf van de tijdens de voordracht gebruikte plaatjes):

1. Levensloop van Teilhard de Chardin
2. Een wereld in evolutie
   • De pre-vitale fase en de binnenkant der dingen
   • Het verschijnen van het leven
   • De geboorte van het denken
   • De waarneming van de tijd-ruimte
3. Voorbij het collectieve
4. 10.4.22 – Teilhard vandaag
5. Convergentie van wetenschap en religie

Bij de schets van Teilhard’s leven komt de vraag op wat de reden was, dat de kerk de ideeën van Teilhard zo radicaal afwees en zijn geschriften verbood.
Een van de belangrijkste redenen was dat Teilhard de gedachte van de erfzonde afwees.
Hiermee ging hij lijnrecht in tegen de dogma’s van de kerk en van de jezuïetenorde, waartoe hij zelf behoorde. Verder zag Teilhard de mens nadrukkelijk als onderdeel van een zich langzaam ontvouwende, evolutionaire schepping. Deze evolutionaire gedachtegang was eveneens niet aanvaardbaar voor de kerk van die tijd. Teilhard ziet een hele lange evolutie in de richting Russische denker Vladimir Vernadski, die naast de geologische en de biologische sfeer het
begrip “noösfeer” (geestelijke sfeer) introduceerde.
De spreker legt aan de hand van het voorbeeld van het verschijnsel fotosynthese uit, hoe na fysieke reacties tenslotte ook chemische reacties kunnen ontstaan, waarbij het samenspel van licht en coherent water tot de vorming van levende planten (glucose) en zuurstof leidt. Zo zien wij dat steeds complexere structuren ontstaan, uitmondend in steeds complexer bewustzijn en tenslotte in denken en zelfbewustzijn.
Darwins overlevings- en adaptietheorie kijkt naar mutaties in de evolutie in de biosfeer vanuit het destijds nog gangbare onderscheid van levende en dode stof. Teilhard ziet steeds ‘bezielde stof’, die voortdurend nieuwe vormen van grotere complexiteit en daarmee groter bewustzijn laat ontstaan. 'Tout ce qui monte converge'. Evolutie is zo het voortdurend opstijgen van het bewustzijn. Dat uiteindelijk zal uitmonden in het hyperpersoonlijke - in het punt Omega. Liefde
als affiniteit, als kenmerk van alle wezens. Integratie en differentiatie van materie op alle niveaus in de evolutie.

Hiermee wordt ook de schijnbare onoverbrugbare kloof tussen geloof en wetenschap opgeheven. De Sufist Johannes Murshid Karimbakhsh Witteveen zag al dat de nieuwe wetenschap - met name de nieuwe kwantumfysica en de kwantumveldentheorie - steeds meer een holistische visie ontwikkelde. De tegenstelling geloof en wetenschap wordt daarbij overwonnen.

Tenslotte ‘koppelt’ de spreker de filosofie van Teilhard in dit licht tevens aan de grootse inzichten uit de Europese Christelijke gnosis en mystiek. Aan de hand van zijn zeven grote opera’s heeft Richard Wagner deze gang van “onbewust verbonden in een onbewust beleefd paradijs” via een beleving van steeds grotere scheiding, naar een uiteindelijk “volbewust verbonden zijn met de hele schepping” geschetst: De metaforen uit Wagner's zeven grote opera’s: de tetralogie Der Ring des Nibelungen, Tristan und Isolde, Meistersinger von Nürnberg en Parsifal: van het smeden van de ring van “egoïstische” individualiteit door de nog maar ‘halfbewuste’ neveling, via de ontdekking van de liefde in Tristan en Isolde, en via de opofferende liefde in Die Meistersinger, naar de allesomvattende liefde van Parsifal, die het mystieke beeld van de “ring van de meester” laat zien: een ring waarvan de omvang nergens meer is en het middelpunt overal – waarlijk het goddelijke in allen en alles…

Een persoonlijke noot bij het besluit van de herdenking van Teilhard's sterfdag. Versteeg komt met een goed onderbouwd, lucide verhaal op vriendelijke toon. Er volgt instemmend en welgemeend applaus van ruim twintig aanwezigen.

Hieronder vindt u een bijdrage van Gerrit Teule, schrijver van onder andere de boeken ‘Wat Darwin niet kon weten, een reis naar de spirituele binnenkant van de evolutie’ en ‘Hebben wij een ziel? Zo ja, waar dan?’

Direct contact tussen zielen?

Gerrit Teule

Zielsverwantschap

Verwantschap tussen zielen? Wat zou dat kunnen zijn? Hebben wij eigenlijk wel een ziel? Of hebben de breinwetenschappers zoals Swaab gelijk en bestaat er helemaal niet zoiets als een ziel of iets wat daarop lijkt? Wie dode hersenen in plakjes snijdt en daar bijtend zuur op sprenkelt om de details beter te kunnen zien, zal inderdaad nergens een ziel kunnen bespeuren. Ook onder een MRI-scanner dient zich in een levend brein niets aan wat op een ziel zou kunnen lijken. We hebben trouwens ook geen idee waar we naar zouden moeten zoeken. Het enige wat in een levend brein waarneembaar is dat zijn talloze kleine elektromagnetische stroompjes, die kriskras door de miljarden neuronen in het brein schieten. Maar als die ziel dan toch wel zou bestaan, waar zou die zich dan ophouden? In het brein, zoals vaak verondersteld wordt, of misschien ergens anders in ons lichaam? In het hart of in de nieren? Of is onze ziel misschien iets dat onophoudelijk door ons lichaam zwerft, van kruin naar teen? Bezit een ziel ruimtelijke uitgebreidheid of is het nou juist een onstoffelijk concentratiepunt van iets wat wij ‘geest’ noemen? Wie gaat zoeken op internet, vind voor al deze vragen uiteenlopende antwoorden of alleen maar prietpraat. Sommige schrijvers zijn uiterst stellig over de plaats en de gedaante van de ziel. Anderen weten het niet zeker en hullen zich in vaagheden. Weer andere schrijven alleen maar hun fantasietjes op en doen net alsof dat de waarheid is. Niemand weet het echt.

Verschijnselen

Er zijn in de afgelopen eeuw overigens wel gezichtspunten opgedoken, ook in de natuurkunde, die dicht bij een werkelijk ervaren ziel lijken te komen. Laten we ‘for the sake of argument’ ervan uitgaan dat een ziel het concentratiepunt is van een geest. ‘Geest’ is ook weer zo’n term, waar hersenonderzoekers weinig mee kunnen, want die geest, wat het ook moge zijn, is ook onzichtbaar onder de microscoop of MRI-scanner. Maar dat we zoiets als een geest hebben zal niemand ontkennen, ook de breinonderzoekers zelf niet; iets kleins ergens in het brein of iets veel groters, wat voor definitie je er ook aan geeft. De geest kan volgens esoterici het hele lichaam omvatten, of zich zelfs om het lichaam heen bevinden, en de ziel moet dan een concentratiepunt zijn, dat zich ergens bevindt. Verderop geef ik een nadere omschrijving van het begrip ‘geest’: het Franse denken over l’esprit.

Maar hoe die zielen dan rechtstreeks en direct met elkaar zouden kunnen communiceren, blijft toch een raadsel, ondanks onze zintuiglijke mogelijkheden. Zo hebben we allemaal wel eens verhalen gehoord over een bijzondere vorm van contact, die als het ware buiten tijd en ruimte om lijkt te gaan. Een rechtstreeks zielscontact tussen verwanten, daar lijkt het op. Een voorbeeld: iemand in Nederland heeft een eeneiige tweelingzus of broer, die verhuisd is naar Australië. Die persoon in dat verre land heeft een ongeluk en de persoon hier in Nederland weet onmiddellijk dat er daarginder iets mis is. Hoe hij of zij dat zo direct weet, is een mysterie. Daarna volgt contact via telefoon of skype etc. en dan komt de bevestiging. Zou dit een vorm van rechtstreeks contact tussen zielen kunnen zijn? Een innige verwantschap tussen twee zielen, aan elkaar verbonden door een ondefinieerbare band vaan communicatie?

Een blik vanuit de natuurkunde

Deze vorm van direct contact lijkt wel heel sterk op wat er in de kwantumfysica gebeurt met het contact tussen twee verstrengelde deeltjes, die uit dezelfde bron komen en daarna uit elkaar gaan. In essentie blijven het dan met elkaar verbonden deeltjes, één systeem zogezegd. Als het ene deeltje gemeten wordt, bijvoorbeeld om de spin te meten (spin is het draaien van dat deeltje om een as), dan ‘weet’ het andere deeltje dat onmiddellijk. Vaak wordt het zo voorgesteld:

Vanuit de bron O vertrekken twee deeltjes, bij voorbeeld twee lichtdeeltjes (fotonen), in tegengestelde richting. Deeltjes hebben altijd de eigenschap spin: de draaiing om een as, bijvoorbeeld rechtsom of linksom. Echter, van beide deeltjes is deze draairichting na het vertrek uit de bron onbepaald en onbekend. Bij het versturen vanuit de bron is ook geen boodschap of afspraak met de deeltjes meegestuurd. We zeggen dan dat de deeltjes zich in superpositie bevinden. Eenvoudig gezegd: de deeltjes weten het niet, linksom of rechtsom, en de natuur weet het zelf ook niet. Maar als dan het deeltje rechts gemeten wordt en het deeltje zegt: “Ik draai rechtsom”, dan draait vanaf dat moment het linkerdeeltje onmiddellijk linksom. Het lijkt net alsof er bij het meten onmiddellijk een boodschap naar het linkse deeltje is verstuurd en die boodschap lijkt sneller te gaan dan het licht. Maar dat kan niet volgens de relativiteitstheorie; de lichtsnelheid is de maximale snelheid in dit heelal. Deze directe communicatie lukt ook als de deeltjes vele kilometers van elkaar verwijderd zijn. Een eventuele boodschap zou er dan zeker een klein deel van een seconde over doen om over te komen, maar die tijd verloopt niet. De boodschap komt direct en instantaan over, ook over grote afstanden, als het ware buiten tijd en ruimte om.

Dit “spookachtige” verschijnsel (de kwalificatie is van Albert Einstein) staat tegenwoordig bekend als ‘non-lokale communicatie’ en is ontdekt in de vorige eeuw. Einstein was er helemaal niet van gecharmeerd en volgens hem was het onbestaanbare onzin. Eerst bestond het dan ook alleen als een theoretisch denkexperiment met uitzinnig ingewikkelde formules op een schoolbord. Maar omstreeks 1980 werd het bestaan van deze communicatievorm voor de eerste keer in een realistisch experiment aangetoond door Alain Aspect in Parijs. Zijn experiment ging over een afstand tussen twee verstrengelde deeltjes van ca. twee meter.  Nog niet zo bijzonder, zou je zeggen. Maar daarna is het vele malen herhaald, o.a. door Anton Zeilinger in Wenen, over afstanden van een kilometer en meer. Ook de TH Delft hield zich hiermee bezig, over nog grotere afstanden, en zij meldden dat ze er zelfs een theoretisch bewijs voor gevonden hadden. Een experiment in China maakte zelfs gewag van een afstand van 1200 kilometer. Vaak zegt men dat deze communicatie sneller gaat dan het licht (wat volgens Einstein dus fysisch onmogelijk zou zijn), maar het is beter om te zeggen dat de communicatie (overdracht van informatie) buiten tijd en ruimte om gaat. Het trekt zich zogezegd van ruimte en tijd niets aan.  

Het Franse denken over l’esprit

De fysicus, die deze bijzondere natuurlijke communicatievorm het meest radicaal heeft toegepast op de directe communicatie tussen twee zielen, is de Franse kernfysicus Jean Emile Charon. Daarvoor moest hij ook een realistische definitie geven van wat een ziel in natuurkundige termen zou kunnen zijn. Omdat zijn visie tot op heden de meest concrete theorie biedt en consequenties heeft die goed aansluiten op het fenomeen van de directe zielscommunicatie over grote afstanden, geef ik een beschrijving van zijn denkwerk. Onnodig te zeggen dat zijn gedachten in de wetenschappelijke wereld omstreden of zelfs onbekend waren toen hij het naar voren bracht, maar dat geldt altijd voor iets radicaal nieuws. Geen wonder, hij bracht zijn theorie al naar voren in de zeventiger jaren van de vorige eeuw, voordat de non-lokale informatieoverdracht experimenteel was aangetoond. Non-lokale communicatie is tegenwoordig niet meer omstreden, maar de ziel en haar mogelijkheden en eigenschappen zijn dat wel. Echter, als deze vorm van communicatie tussen mensen (en zielen) inderdaad natuurkundig gezien mogelijk is en ook door mens en dier of tussen dieren en planten op grote schaal onderling gebruikt wordt, dan zou dit een van de grootste ontdekkingen van de afgelopen eeuw kunnen zijn, ook al wordt dat door heel weinig mensen beseft.

Daarom beschrijf ik eerst de gedachten Jean Charon over de ziel als het concentratiepunt van onze geest, en in feite ook het concentratiepunt van elke geest in elk levend lichaam of misschien zelfs wel in elke natuurlijke structuur. Deze redenering gaat in de richting van ‘pan psychisme’: alle materiedeeltjes en alle materiele structuren zijn bezield, zelfs tot binnen in de kleinste deeltjes. Deze uitweiding in de richting van de kleinste deeltjes (kwantumfysica) gaat dus over de belangrijke vraag of deze non-lokale zielscommunicatie natuurkundig mogelijk is. Daarmee gaat het dus ook over de vraag of de hele zielscommunicatie en zielsverwantschap wel of geen esoterische flauwekul is, zoals veel materialisten zo graag beweren.

Een theorie over de basis van al het leven

Voor het hele verhaal moeten we diep teruggaan naar het begin van dit heelal en het natuurlijke gedrag van de kleinste deeltjes, zelfs tot op het kwantum fysische niveau. Ik voeg elementen van twee Franse wetenschappers, Pierre Teilhard de Chardin en Jean Emile Charon, samen tot een radicale nieuwe gedachte over geest, ziel en zielsverwantschap. De meest in het oog lopende grondgedachte is daarbij, dat onze geest, net zoals ons lichaam, vanaf de oerknal bestaat uit elementaire deeltjes, geestdeeltjes, met bijzondere basiseigenschappen. Teilhard was hierover nog ietwat vaag, maar Charon heeft deze gedachte met veel precisie uitgewerkt. Deze geestdeeltjes (Charon noemt ze ‘eonen’, enkelvoud ‘eon’) zijn overal in ons lichaam en daarbuiten aanwezig, tot binnen in elke cel of atoom. Dat zegt meteen ook al dat mijn geest (de verzameling van al mijn geestdeeltjes) overal in mijn lichaam aanwezig is en niet alleen maar in het brein, zoals vaak wordt verondersteld. De uiterlijke verschijning van een ‘eon’ is namelijk het elektron en dat is een deeltje dat we bijzonder goed kennen. Het is aanwezig in elk atoom. Eonen/elektronen zijn ontstaan in de eerste seconde van de oerknal, tegelijk met de quarks waaruit de protonen en neutronen ontstonden, en ze zijn onvergankelijk. Ze communiceren voortdurend met elkaar op een tijdloze manier (non-lokaal) en vormen daardoor in een lichaam en in mijzelf één geheel, mijn eigen geest, net zoals alle atomen in mijn lichaam ook mijn integrale lichaam vormen. Over de theorie van de geestdeeltjes kunnen we lang uitweiden in termen van kwantummechanica en relativiteitstheorie, allemaal heel onbegrijpelijk en spannend, maar we kunnen er ook over praten als een verhelderende metafoor.[1] De eonische zienswijze puntsgewijs samengevat:

• De oerknal kunnen we zien als een kosmische geestelijke gebeurtenis, waarbij het singuliere punt van oneindige energie zichzelf verdeelde in myriaden geestdeeltjes, “druppeltjes van zuiver licht “.
• Geestdeeltjes manifesteren zich in onze fysische wereld en in ons lichaam als meetbare elektronen. Een geestdeeltje bevat in haar “binnenkant” uiterst geconcentreerd licht (fotonen) met extreem hoge temperatuur en dichtheid.
• De geestdeeltjes bevinden zich in hun verschijningsvorm als elektron in elk atoom en in elk wezen, organisch of anorganisch, overal in en om ons heen in dit heelal (pan psychisme). Mijn eigen geest, bestaande uit myriaden geestdeeltjes, is een deel van dit grote geheel.
• Geestdeeltjes bezitten basale geestelijke eigenschappen: een eindeloos groot geheugen, denkkracht (contemplatie), communicatievermogen met andere geestdeeltjes (door Charon aangeduid als “liefde”, non-lokale verbindende communicatie).
• Ze bezitten het vermogen (als elektron) om atomen aan elkaar te verbinden tot grotere structuren: moleculen, cellen, lichamen etc. Elke nieuwe verbinding is weer een nieuwe ervaring in het eonische geheugen. De hele evolutie van alles wat bestaat is gebaseerd op deze intensieve samenwerking tussen elektronen en de informatie, die de eonen in zich verzamelen.
• Geestdeeltjes zijn onvergankelijk. Vanaf de oerknal verzamelen ze in hun geheugen ervaringen en dat leidt ook tot de eerste elementaire gedragsregels (natuurlijke ethiek).
• Geestdeeltjes (in hun hoedanigheid als actieve elektronen) sturen de evolutie met hun ervaringen, creativiteit en gevoel voor schoonheid, met gebruik van toeval, en met onthouden en opnieuw gebruiken van de goede c.q. mooie resultaten. Dit basale gevoel voor schoonheid is het kompas waar de evolutie op vaart (een waar iedere kunstenaar uit put).
• De onvergankelijke geestdeeltjes in onszelf dragen de herinnering aan de opbouw van talloze duurzame constructies, via talloze reïncarnaties, en deze herinneringen leven voort in ons collectieve en persoonlijke onderbewuste. De natuur “kennen” is daarom de natuur “herkennen”. We leren wat we inwendig c.q. onbewust al weten.
• De geestdeeltjes gingen het heelal in met een opdracht: “Ga heen en kom tot bewustzijn” (bewustzijnsevolutie)
• Uit de intensieve samenwerking en communicatie tussen de geestdeeltjes en de breincellen komt inderdaad het bewustzijn naar voren. Hoe? Dat begrijpen we niet. Ons bewustzijn is slechts een beperkte ingang naar de diepzee van onze wereldwijde eonische inwendige geest en is ook niet in staat zichzelf en haar werking geheel te doorzien.
• De geestdeeltjes verzamelen evolutie-informatie in de loop van de evolutie. De geestdeeltjes die het verst gevorderd zijn in deze verzameling van informatie, fungeren in een wezen als de ziel van dat wezen. Daarmee is ook gezegd dat elke structuur (anorganisch of organisch) in de natuur bezield is (pan psychisme).
• De ziel, ook mijn ziel, is daarom onvergankelijk en is ontstaan in de eerste seconde van de oerknal[2]. Via talloze reïncarnaties is mijn ziel in mijn wezen terechtgekomen en zal na mij in talloze volgende levens voortbestaan.

Direct contact tussen zielen

Vanuit dit ‘eonische’ gezichtspunt beredeneerd is een direct contact tussen zielen, buiten tijd en ruimte om, mogelijk en het is zelfs een basiseigenschap van de vitale en creatieve natuur. Alle zielen in de natuur (mens, dier, plant, misschien zelfs elke andere structuur) kunnen met elkaar communiceren en zijn daarom in principe verwant aan elkaar. Mijn ziel draagt alle informatie die verzameld is in de lange weg van reïncarnaties, vanaf het eenvoudigste wezen tot wat ik nu ben. Zielsverwantschap zal daarom veel meer optreden dan wij in de moderne maatschappij denken, niet alleen tussen twee mensen, maar ook tussen mens en dier of mens en plant. Ook dieren onderling van allerlei soorten kunnen een zielsverwantschappen hebben en dat geldt zelfs voor planten onderling. Dat leidt in de natuur tot allerlei verbazingwekkende vormen van creatieve communicatie en symbiose[3], langdurig of kortlopend.  Enkele voorbeelden, in willekeurige volgorde:

• Twee mensen kunnen een onbegrepen band met elkaar voelen, die buiten alle redeneringen om gaat en zelfs instantaan kan optreden tussen mensen die elkaar nog nauwelijks kennen. Denk als voorbeeld daarbij aan bijzondere geliefden, (onmogelijke) vriendschappen, spontane ontmoetingen (tussen wildvreemden), déja vu (naar vorige levens). Hetzelfde geldt tussen mens en dier en/of mens en plant.
• Zwermen van vogels of bijen onderhouden als één volk een collectieve communicatie, die door ons niet begrepen wordt. Hetzelfde geld voor scholen vissen, koraaldiertjes, mierenkolonies, termietenkolonies, etc.
• Bomen onderhouden een symbiotische band met schimmels die op hun wortels groeien. Mogelijk verloopt het contact tussen bomen en planten ook via deze schimmeldraden, biochemie dus, maar ook via direct zielscontact. Een heel woud of een zwerm kan daarom optreden als één levende entiteit.
• Ook onze hele aarde kan op deze manier fungeren als één levend wezen (Gaia), gebruik makend van uiterst ingewikkelde processen om bijvoorbeeld de aardse temperatuur constant te houden.
• In en op een menselijk lichaam, en ook in en op elk dierlijk lichaam, leven talloze bacteriën die ons gezond houden en voedsel verteren. Wij zijn een wandelende leefgemeenschap met een uiterst gecompliceerde onderlinge communicatie.
• In de vroege fasen van de evolutie verenigden zich bacteriën tot primitieve cellen en deze verenigden zich tot de complexe cellen in ons lichaam. Dat gebeurde niet toevallig, maar het werd aangedreven door een gemeenschappelijke geest met een wil om tot bewustzijn te komen door het bouwen van steeds complexere levende structuren.
• De drijfveer achter de hele evolutie is daarom de wil om tot bewustzijn te komen, aanwezig in elk geestdeeltje en dus ook in elk atoom, vanaf de eerste jaren van de oerknal.

Zo zijn er allerlei voorbeelden en veronderstellingen te noemen en te vinden, in de natuur, tussen mens en dier, tussen planten en dieren of planten en mensen. Onze kennis daarover is nog niet meer dan het ‘krabbelen aan het oppervlak’. Toch gebruiken we voor deze zielscommunicatie wel meerdere uitdrukkingen, zoals “het klikt” of “zij heeft groene vingers” of “liefde op het eerste gezicht”, of “twee zielen, één gedachte”, maar daarbij wordt een ‘verklaring’ weer gezocht bij de normale zintuigen en biochemische processen.

Mogelijke conclusie

Naast de uiterlijke werkelijkheid bestaat er ook de innerlijke werkelijkheid van de natuur zelf. Teilhard de Chardin noemde dit de ‘binnenkant’ van alle materiele dingen. De natuurlijke en wereldwijde non-lokale communicatie onderstroom, die buiten elke verstandelijke redenering omgaat, wordt dan weggeredeneerd of helemaal niet herkend, omdat “wij moderne mensen niet meer in sprookjes geloven”. Dat is de hoge prijs die we betalen voor het geloven in enkele eeuwen strikt materialistische wetenschap.

Steeds sterker komt nu ook in de wetenschap en filosofie naar voren, dat het pure materialisme niet in staat is het leven en de communicatie tussen alles wat bestaat in al haar volheid ook maar bij benadering te verklaren. En dat geld in het bijzonder voor non-lokale communicatie tussen zielen, overal in de natuur, tussen elke levende entiteit. Als elk atoom bezield is en communiceert met andere atomen, ook over grote afstanden, dan is dit een heelalwijde ‘wolk van voortdurende communicatie’ waarbij het wereldwijde internet weliswaar een aardige metafoor is, maar tegelijk nog maar kleiner dan kinderspel.

[1] Zie voor meer details mijn artikel in Bres 314: “Elektronen en het wonder van het bewustzijn”. Of lees mijn boek “Hebben wij een ziel? Zo ja, waar dan?”, uitgeverij Aspekt 2013.

[2] Charon schreef daarom een boek met de titel “Ik leef al 15 miljard jaar”.

[3] Symbiose (uit het Griekse: συν: samen, βιοσις: levend) is het langdurig samenleven van twee of meer organismen van verschillende soorten waarbij de samenleving voor ten minste een van de organismen gunstig of zelfs noodzakelijk is (Wikipedia). 

Juist in deze roerige tijd lijkt het van belang ‘Menselijke energie’ van Teilhard de Chardin vanuit zijn vele werken onder de aandacht te brengen.

Vanwege het feit dat de universele liefde een grote rol speelt in ‘De menselijke energie’ van Teilhard de Chardin, treft u een gedeeltelijke samenvatting van bovenstaand prachtig werk. De nummers verwijzen naar de pagina’s van de 2^e editie uit 1979 van uitgeverij Het Spectrum. Druppelsgewijs zal deze samenvatting van ‘Menselijke energie’ op de site geplaatst worden. Hierbij een extract van het eerste hoofdstuk van bovengenoemd werk.

U bent van harte uitgenodigd  hierover met andere vrienden van Teilhard de Chardin van gedachte te wisselen bijvoorbeeld bij wandelingen die we gaan organiseren en/of gespreksgroepen die hopelijk zullen ontstaan. U kunt zich aanmelden via ‘contact’ op deze website of door ons te bellen. U bent uiteraard ook van harte welkom bij de lezingen waarna gelegenheid zal zijn tot gesprek bij een hapje en een drankje. Het doel is elkaar te inspireren met het gedachtegoed van Pierre Teilhard de Chardin. (Zie ‘activiteiten’)

Kerngedachte bij deze editie is:

De liefde is het heilige reservoir van energie, en als ware het bloed zelf van de geestelijke evolutie; zie daar wat ons in de eerste plaats de zin van de aarde onthult.

12 Geest of Materie?

Materie was niet de oerstof van de kosmos. De kosmos is fundamenteel en in de eerste plaats iets levends.

16 kosmische evolutie bereikte haar toppunt in de mens. Hij is de vlam die plotseling op de ontspringt uit een algemene gisting van het Heelal.

De aarde en de Geest

20 Het leven op aarde, kind van de kosmos, is na duizenden eeuwen van inspanning, opgestegen in het denkenà opent een nieuw tijdperkà het verschijnsel mens is de geschiedenis van de natuur.

De geest van de aarde

Het kosmische probleem van het handelen.

De oer-basis van de verplichting is voor het menselijke element het feit geboren te zijn en zich te ontwikkelen als functie van een kosmische stroming. Wij moeten handelen, en op déze wijze, omdat onze individuele bestemmingen een universele bestemming openbaren.

24 De mens moet meer in de mensheid geloven dan in zichzelf, op straffe van anders in wanhoop te vervallen. --> het Al redden en te bevorderen ten koste van zichzelf.

Uit beginsel en uit instinct à gemeenschappelijke ziel.

25 De zin van de aarde

De hartstochtelijke zin van de gemeenschappelijke bestemming, die het denkende deel van het leven steeds verder met zich meetrekt.

26 DE LIEFDE

De liefde is de meest universele, de meest geduchte, de meest mysterieuze van alle kosmische energieën… ze is onmetelijk, overal aanwezig en steeds onbedwongen.

Hypothese;

Is de liefde/zij niet, eenvoudigweg, in haar wezen de aantrekking die op elk bewust element wordt uitgeoefend door het zich vormende centrum in het heelal?

Het appèl op een grote vereniging, waarvan de verwerkelijking de enige zaak is die zich momenteel in de natuur aan het voltrekken is.

27 De meest expressieve en meest ware wijze om de geschiedenis van de universele evolutie te verhalen, zou ongetwijfeld zijn de evolutie van de liefde na speuren.

Gehominiseerde liefde; contact door de geest eerder dan door het lichaam; oneindig talrijke subtiele antennen die elkaar zoeken tussen de delicate nuances van de ziel.

In werkelijkheid gaat het heelal voort in de richting van de Mens (man) dóór de Vrouw. Geheel de kwestie (de vitale kwestie voor de aarde) is, dat zij elkaar erkennen.

28 De liefde is het heilige reservoir van energie, en als ware het bloed zelf van de geestelijke evolutie.

DE MENSELIJKE EENHEID

29 Uit beginsel en uit instinct houdt de mens zich normaliter op afstand van de mens. Maar wat een vergroting van zijn vermogen daarentegen, wanneer hij, in het onderzoek of in de strijd, wordt gegrepen door de adem van genegenheid of van kameraadschap! Wat een volheid wanneer hij. Op bepaalde ogenblikken van gevaar of van enthousiasme, als in een bliksemflits bemerkt deel te hebben aan de wonderen van een gemeenschappelijke ziel!

29 Zonder er veel vermoeden van te hebben, lijden en vegeteren de mensen in hun isolement: zij hebben een hogere impuls nodig die hen dwingt over het dode punt heen te komen waar zij zijn blijven steken en hun laat vallen in de gloed van hun diepe verwantschap. De zin van de aarde is de onweerstaanbare druk die hen, op het juiste ogenblik, samen kit in een gemeenschappelijke passie…

De zin van de Aarde brengt, door aan ieder te openbaren dat een deel van hem in alle anderen aanwezig is, terecht in de massa der levende wezens een principe van universele en nieuwe genegenheid aan het licht; de smaak van het element voor het element en de toewijding van het element aan het element te midden van de wereld in voortgang.

Door de liefde, zo zeiden wij boven, tekent zich af en doet zich gevoelen, de aantrekking van het Centrum waarheen alles convergeert.

De Liefde van de onderlinge verbinding boven de liefde van aantrekking. --> immense dronkenschap van broederlijke vriendschap.

32 Het tijdperk van de naties is voorbij, het gaat er thans om, als wij niet willen omkomen, de oude vooroordelen van ons af te schudden en de Aarde op te bouwen. Aarde opbouwenà actieve bewustzijn van haar eenheid. à Exploratie van ons Heelal gezien als het enige ware vaderland.

33 Het onderzoek

Hij die deel wil hebben aan deze geest, moet eerst sterven en vervolgens herboren worden, aan de anderen en aan zichzelf. Hij moet, wil hij dit hogere vlak van de mensheid betreden, niet alleen reflexief denken, een bijzondere situatie doorzien-

In hem moet een nieuw vlak (een individueel, sociaal en religieus) een ander elimineren. Dit betekent inwendige kwellingen en vervolgingen. De aarde zal zichzelf slechts bewust worden via de crisis van de Bekering.

33. De toekomst van de Geest

‘De Geest zal, in zijn geheel, nooit achteruitgaan’

35 …Dus bestaat er geen totale dood’

..de geest vertegenwoordigt het onverwoestbare deel van het Heelal.

Maar laten wij vertrouwen op de geestelijke energieën. De ware eenheid verstikt en versmelt de elementen niet; zij super differentieert ze in eenheid.

38 De opkomst van God

De ware functie van de godsdienst is de voortgang van het leven te ondersteunen en te stimuleren.

39 …hoe meer de mens zal zijn, hoe sterker hij de noodzaak zal gevoelen zich te wijden aan iets dat groter dan hij zelf is.

Uitgaven van
Stichting Teilhard de Chardin
ten dienste van
het Genootschap tot
Convergentie van Wetenschap en Religie

Ons tijdschrift verscheen tot en met 2013 onder de naam  GAMMA, daarna als GAMMADELTA. Het is volledig opgeslagen in en te leen bij de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag, resp. onder de nrs. ISSN: 1570-0089 en ISSN: 2590-2458. Het kan ook vanaf onze website hieronder gratis worden gedownload. Vanaf 1 januari 2020 starten wij onder een te vormen nieuwe redactie met het blad DELTA-PLUS.  Het is een volgende stap richting OMEGA. In de visie van Teilhard de Chardin beweegt de evolutie van het bewustzijn zich namelijk in die richting.  Via deze lange weg zal de mens hopelijk alle tegenstellingen in wetenschap en religie overwinnen en zich vreedzaam verbonden voelen met elkaar en met de Schepper.  

In september 2018 bestonden onze stichting en haar tijdschrift 25 jaar. Als u aan het doel ervan als lezer, schrijver of bestuurslid wilt bijdragen, ontvangen wij graag een bericht per e-mail (Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.).  Wij sturen u dan z.s.m.  nadere gegevens over eventuele mogelijkheden en/of plaatsen voor een ontmoeting.

Download de speciale uitgaven van onse stichting, t.w.

Nr. 01 Theo Smits - Op nieuw Spoor – 54 blz.

Nr. 02 Geld – 27 blz.

Nr. 03 Het verschijnsel mens – Ned.-Engels - 63 blz.

Nr. 04 Antony Fernando – Het christendom in evolutie - 170 blz.

Nr. 05 Vincent Scholze – Einstein, Brouwer en Teilhard de Chardin – 44 blz.

Nr. 06 Darwin - Speciale uitgave t.g.v. het Darwinjaar 2009 - 63 blz.

Nr. 07 David Jay Griffin - Een niet-almachtige ….God - 188 blz.

Nr. 08 Max Wildiers – Teilhard de Chardin, een inleiding – 145 blz.

Nr. 09 Alexander Loichinger – Teilhard de Chardin – 66 blz.

Nr. 10 Het paradijs ligt voor ons ( Duits-Ned.) – 28 blz.

Nr. 11 Marienburg Magazine